Islandhoppin'

Dag 59 - Enerverende 'BUS-rit'

Vanuit ons hotel hadden we een BUS-ticket geboekt. Waarom BUS met hoofdletters vraagt u zich af? U leest het zo!

De enerverende reis begon bij ons hotel toen we 's ochtends (stipt op tijd!) opgepikt werden vanaf ons hotel. Bij het busstation stond al een nette bus klaar, maar deze bleek richting Phnom Penh te gaan. We werden gevraagd even geduldig te wachten. Net nadat het Brabants kwartiertje om de hoek kwam kijken, kwam er een auto (Toyota Camry) aangereden. De man van de busmaatschappij vertelde in goed Engels dat we plaats mochten nemen in de auto, deze zou ons naar een ander busstation brengen. Mijn onderbuikgevoel speelde weer op, dus ik vroeg hem beleefd in welke plaats we op de bus naar Bangkok gezet zouden worden. Opeens sprak meneer geen Engels meer. Toen wisten we alweer voldoende!

Met lichte tegenzin zijn we in de auto gestapt. Na 5 minuten rondjes rijden, bleek dat de bestuurder op zoek was naar meer passagiers. Uiteindelijk vond de bestuurder de twee andere passagiers die hij mee wilde nemen. Hoofdschuddend en lachend verbaasde ik mij weer over deze typische situatie. We zaten al met z'n vijven in de auto en tevens hadden we onze daypacks al op schoot. Desondanks werd er 1 passagier naast mij geplaatst, die ik in mijn melige bui aanbood op schoot te komen zitten. Hij paste (achteraf gelukkig maar). Een andere dame mocht de voorste stoel delen met nog een passagier. Zo gingen we met z'n 7-en op pad naar 'het busstation'. Uiteraard zijn mijn onderbuikgevoel al lang dat we naar de grensplaats Poi Pet gebracht zouden worden, op 2 uur rijden.

Onderweg naar de grensplaats werden we bij een politiecontrole aangehouden door een politieman. In een benauwde bui greep de bestuurder een briefje uit z'n zak. De politieman wilde omlopen richting de zijde van de bestuurder. 'Nee, nee', riep onze bestuurder. Na de politieman het brief (2 EUR) gegeven te hebben, konden we tot opluchting van de chauffeur onze weg vervolgen.
Bij een volgende politiecontrole wisten we te ontkomen aan de 'boete' door extra gas te geven. Het viel mij mee/tegen dat we niet achtervolgd zouden worden door een politieauto. Ik verheugde mij er al op!
Een half uurtje voor de grensplaats gingen de extra passagiers de auto uit. Ha, eindelijk beenruimte dachten wij! Toen we iets verderop een politiecontrole passeerde, viel het kwartje direct. Een kilometer verderop werd de auto aan de kant gezet en kwamen er 2 scooters aanrijden met de extra passagiers. 'Welkom in Cambodja', ging er door mijn hoofd. Voordat we opnieuw de auto in zouden stappen, had ik met een aantal minder vriendelijke blikken al duidelijk gemaakt dat de achterbank gemaakt was voor 3 personen. Tot mijn verbazing kan ik blijkbaar met m'n babyface wat bewerkstellen, want ditmaal nam de jongeman (van de achterbank) plaats op dezelfde stoel als de bestuurder. Hilarisch! Vier Cambodjanen tegen elkaar aangekropen voorin de auto, terwijl de chauffeur amper bij het gaspedaal kon!

Uiteindelijk kwamen we heelhuids aan bij de grenspost. Hier mochten we opnieuw aansluiten in de lange rij voor de stempeltjes. Eenmaal op Thaise bodem aangekomen, hoopte we nu wel in een degelijke (V.I.P.) bus plaats te kunnen nemen. Helaas peanut butter! We zouden de rest van de reis naar Bangkok vervolgen in een mini van, die uiteraard volgens de Aziatische normen gevuld werd. De achterste bank werd omhoog gezet, zodat daar 4 passagiers plaats konden nemen. De backpacks van alle passagiers werden in het gangpadje opgestappeld. Uiteindelijk heb ik benauwd in een hoekje zitten wachten op mijn wereldstad; Bangkok.

Eenmaal in Bangkok zagen we al de eerste 'Roden' rondrijden in auto's als protest tegen corruptie en de huidige regering. 's Avonds zijn we een kijkje gaan nemen bij de brede boulevard waar de demonstranten samen komen voor hun protestactie's. Op dit moment oogt het allemaal vriendelijk en hangt er totaal geen vijandige sfeer. Maar de tijd zal het leren....

Dag 60 - Jim Thompson's Shopping Centre

We nemen vandaag een watertaxi richting Jim Tompson's House. Hij was een Amerikaanse zijdehandelaar, die Thailand op de kaart heeft gezet als zijdeland. Zijn huis uit de jaren '50 is volledig in Thaise stijl gebouwd en voorzien van enkele waardevolle pronkstukken (Chinees porselein, eeuwenoude beelden). De rondleiding was redelijk interessant, maar het fotoverbod sloeg opnieuw nergens op. Ik krijg juist de behoefte om dan de gehele tijd stiekem foto's te maken en op Internet te zetten.

Hierna zijn we even verderop bij de shopping malls gaan kijken, zodat we weten waar we moeten zijn de laatste dagen voor vertrek. Bij Amber begon het al te kriebelen. Bij mij begon het te borrelen, waarna we besloten om terug te keren met een taxi naar ons hotel. Daar heb ik rustig een tukkie gedaan, waarna ik mij een stuk beter voelde!

Dag 61 - No Have!

Vanavond wilden we met de nachttrein richting de eilanden in het Zuiden van Thailand. We gaan dus eerst met de taxi richting het centrale station om daar de tickets te kopen. Helaas zitten de treinen vol, maar daar achterkomen is al weer een heerlijk verhaal:
Rowdy: ''Ik wil graag een ticket voor de nachttrein naar Chumphon.''
Loket: ''Welke klasse?''
Rowdy: ''2e klasse graag''
Loket: ''Die is vol, anders kunt u ook 1e klas reizen''
Rowdy: ''Ok, doe die dan maar.''
Loket: ''Nee, die hebben we niet meer. U kunt dan beter de trein van morgen nemen.''
Rowdy: ''Naja. Dan nemen we de trein van morgen wel.''
Loket: ''Die zit al vol.''

Om frustraties te voorkomen, besluiten we een nachtbus te nemen. Omdat we niet de lange rit naar het zuidelijke busstation willen maken, boeken we de busrit bij een reisbureau. Volledig tegen ons principe en dat blijkt ook wel in de prijs. Dertig euro, wat in ons ogen niet meer dan 15 euro mag kosten. Uiteindelijk nemen we een taxi terug naar het centrum en spenderen we de rest van de dag met hangen. Om 20.00 vertrekt onze nachtbus. Met ''The Dark Knight'' op het TV-scherm is de reis te overleven. We proberen na de film even onze ogen te sluiten.

Dag 62 - Op Weg Naar Poedersuiker

Rond middernacht stopt de bus voor een rijstpauze, maar beiden willen we alleen slapen! Daarna rijdt de bus weer verder de nacht in. Af en toe lukt het om onze ogen te sluiten. Rond 3.30 uur gaan de lichten aan en worden we ergens afgezet in Chumphon met de mededeling dat we hier moeten wachten. Na een half uur verschijnt er een bus die alle mensen ophaalt, behalve ons. Wij gaan naar een kleiner eiland, waar eigenlijk niemand heen hoeft. Daar zitten we dan in de duisternis te wachten op het onwetende. Een uur later verschijnt er een auto die ons weer naar een busstation brengt. Deze bus brengt ons waar we moeten zijn: Ranong. Vanuit hier pakken we een boot richting Koh Phayam: onze eindbestemming. Op het eiland rijden geen auto's of tuk tuk's en worden we dus met de scooter naar onze bungalows gebracht. We zijn moe van de lange reis en gaan lekker op het witte strand liggen. Het eerste wat opviel is dat het zand als poedersuiker aan onze voeten voelt. 's Avonds is er een BBQ, maar na het eten liggen we er vroeg in. We zien het morgen allemaal wel!

Dag 63 t/m 67 - Koh Phayam

Tja, wat kan men allemaal doen op een prachtig bountystrand? Eigelijk niet veel, bleek het antwoord te zijn. We verkennen het linker en rechter deel van het strand. Rowdy snorkelt de kust af, maar het koraal blijkt tegen te vallen volgens hem. Terwijl ik op het strand lig en probeer de vele krabbetjes op veilige afstand te houden.

Gelukkig bleken er ook drie gezellige Nederlanders (Matthijs, Karel en Maria) in het resort te zitten, waardoor we wat aanspraak hadden de eerste 2 dagen. Daarna moesten zij helaas richting Bangkok voor hun terugvlucht. Verder was er een Engels groepje met plakplaatjes in het resort, die zich wisten te vermaken op het bountyeiland met wiet, hasj, bier en rum. Ieder zijn keuze, maar niet ons aangelegen! Wij voelden ons na het avondmaal dan vaak ook noodgedwongen om ons bedje op te zoeken. Er was immers niets in de omgeving te doen en de heuvelachtige weg over het eiland is niet verlicht en daardoor na zonsondergang (18:30 uur) onbegaanbaar. Wel waren er een aantal gasten die een prachtige vuurshow weg konden geven, waarmee we ons enkele avonden hebben kunnen vermaken.

Zonder aanspraak en activiteiten slaat de verveling al snel toe. Rowdy huurt voor twee dagen een mountainbike en verkent daarmee vrijwel het gehele eiland. Een zware en zweterige tocht volgens hem. Onderweg heeft hij bijna een varaan aangereden die bergafwaarts op zijn 'fietspad' zat, vertelde hij met een glimlach. Het verdere transport op het eiland gebeurt per scooter. Zo af en toe laten we ons naar het dorpje rijden om daar via de sateliet even op Internet te kunnen. Maar that's it!

U begrijpt dat er buiten het zonnebaden, schelpjes zoeken, strandwandelingen maken, maar 1 oplossing was: eten en drinken! En dat hebben we gedaan. Het uiteindelijke bedrag hieraan was meer dan het dubbele van de accomodatiekosten, oeps. Iedere dag een aantal verse banana en orange shakes. 's Avonds gefrituurde verse garnalen (1 kg) met Vlaamse frieten. Heerlijk!

Na zes dagen houden we het voor gezien. We vervelen ons te pletter, wat voor jullie misschien heel gek klinkt! Op naar een eiland met meer activiteiten. Op naar Koh Lanta...

Dag 68 - It's Raining, Man!

Na 5 dagen zonder wekker valt het ons even tegen als om 7:00 uur het gerinkel klinkt. We worden met de 'moto' naar de pier gebracht en vanuit daar gaan we met de boot terug naar Ranong. We nemen een taxi naar het busstation. Als we daar aankomen, rijdt de bus net weg. Gelukkig springen de vriendelijke Thai te hulp en houden de bus tegen. Eenmaal in de bus kunnen we even ontspannen, want deze rit gaat zes uur duren. Eigenlijk niets in vergelijking met andere busritjes deze reis, maar in vergelijk met thuis een redelijke zit.
Onderweg gaat het ineens hard gieten en in de bus blijft het ook niet helemaal droog. Soms vragen we ons af of alles hier wel gemaakt is op regen, ondanks het naderende moesonseizoen.

In Krabi regelen we een mini van naar Koh Lanta. Onderweg naar het eiland begint het opnieuw te stortregenen. Na twee ferry's komen we aan het op het eiland. We moeten op zoek naar een slaapplaats, maar het is al donker en op het gehele eiland is de stroom uitgevallen. Gelukkig hebben we in het busje 4 mensen leren kennen die met hetzelfde probleem zitten. We verzoeken de chauffeur van de mini van ons af te laten zetten bij een drukker dorpje. Onderweg worden we aangesproken door een man, die ons de bungalows bij zijn resort wil laten zien. We besluiten geen onnodig risico te nemen en boeken daar een bungalow. Na een korte borrel met de mensen uit de mini van zoeken we ons bedje op. Reizen is vermoeiend, dat mogen we concluderen!

Dag 69 t/m 73 - Koh Lanta

Op Koh Lanta vermaken we ons vele malen beter dan op Koh Phayam. Het strand is helaas niet te vergelijken met het prachtig poederzand van Koh Phayam, maar bij dit resort zit een verkoelend zwembad. De avonden vullen we met leuke gesprekken en drankjes samen met diverse mensen die we ontmoeten bij de activiteiten. Amber houdt het deze reis bij het non-alcoholische materiaal. Ik ga weer eens op de biertour, maar na 2,5 Chang kunnen ze mij bijna terugrollen. Twee maanden niet drinken en bierflessen van 620 ml zijn hiervan de boosdoeners. Een avond vraag ik Amber om m'n moeder te bellen. Als ze dit daadwerkelijk doet, moet ik mijn uiterste best doen om nuchter over te komen. Na dit telefoongesprek barst de bom, wat een hilarisch filmpje oplevert. Jullie krijgen thuis het resultaat te zien!

De eerste activiteit is een Thaise kookcursus, ditmaal bij Lanta Cooking Class. Door het laag seizoen zijn we alleen met een Engels stel (Dan en Hayley), waardoor we voldoende aandacht krijgen van de leraar. Volgens Amber iets te veel, want de leraar werd wel heel amicaal. We kiezen met z'n vieren een aantal gerechten uit (fried rice, red curry paste, chicken curry, beef salad en banana fritter) en mogen aan de gang. Ditmaal letten we extra goed op bij de red curry, aangezien die ons het beste smaakt. Na ieder gerecht schuiven we aan tafel om onze eigen kookkunsten kritisch te beoordelen. Na de vijf gerechten zitten we bommetje (Sorry: ''Ik ben voldaan, dank u!''). We kletsen wat met het gezellige stel uit Engeland en toevallig gaan zij de dag erna dezelfde snorkeltrip doen als wij.

We hebben gekozen voor de snorkeltrip naar Koh Rok, wat een van de beste snorkellocatie's in Thailand moet zijn. We worden keurig op tijd opgehaald en gaan direct naar de speedboat. De speedboat wordt uiteindelijk weer volledig afgeladen. Het is hier altijd hetzelfde liedje.
Na een uurtje varen komen we bij de eerste snorkelplek aan. Het water is helderblauw en vanuit de boot kunnen we de bodem al zien. Het snorkelen is door het perfecte zicht en prachtige koraal een verademing. De diverse, kleurrijke tropische vissoorten maken het een fantastische ervaring. Hoogtepunt waren de clownvissen (Nemo's) tussen de zeeanemonen. Had ik maar een onderwatercamera!
Het enige nadeel is dat je, overal in de Andamese zee, constant kleine prikjes voelt. Volgens de gids is dit een planktonsoort, maar dat zoeken we nog eens op. Thai zijn nou eenmaal niet te vertrouwen ;)!

Na het snorkelen worden we naar het strand van Koh Rok gebracht waar we voorzien worden van een heerlijke lunch, terwijl we uitkijken op een wit zandstrand en helder blauw zeewater. Na de lunch zetten we snel ons snorkelmasker op en verkennen we de zee. Van de ene verbazing komen we in de andere verbazing. De gekleurde vissen die met je meezwemmen zijn geniaal. Soms voelt het alsof je in een tropisch aquarium aan het zwemmen bent. Hierna maken we nog een stop bij een tweede plek, waarna we terugkeren naar Koh Lanta. Net op tijd, want het begint weer te stortregenen (moesson). Het enige waar we de laatste dagen rekening mee moeten houden is de regen die dagelijks om 15:30 begint, dus we waren ditmaal ook al voorbereidt. Met de tas voorzien van een regenhoes genieten we even van deze natuurlijke douche. Daarna duiken we de songthaew in die ons terugbrengt naar het resort. Tijd voor een warme douche!

De gehele reis staat al op het verlanglijstje van Rowdy een scooter huren. Aangezien Koh Lanta niet al te veel heuvels heeft, wagen we het er maar eens op. Er is een klein probleempje Rowdy heeft nog nooit gereden en ik wel eens heel illegaal in een ver verleden (bij deze dus pap en mam). Van Rowdy mag ik dus het spits afbijten. Het gaat mij goed af en Rowdy wil al snel zelf proberen, want achterop zitten is niet mannelijk... Uiteindelijk rijdt Rowdy 2/3 en mag ik blij zijn met de rest. We rijden het eiland kris kras over en vermaken ons goed (Rowdy iets meer!!). Hier en daar stoppen we eens wat voor wat drinken, eten en wat foto's te klikken.

Nu hebben we Koh Lanta ook wel weer gezien en gaan we door naar Koh Phi Phi (staat in de top 10 van mooiste eilanden ter wereld). Tja, dat moeten we natuurlijk eens met onze eigen ogen beoordelen.

Dag 74 t/m 76 - Phi Phi Islands

[Rowdy] De boot van Koh Lanta vertrekt om 8 uur en een uurtje laten zitten we al op Koh Phi Phi (Don). We dachten dat we hadden gereserveerd, maar dat is niet helemaal aangekomen. Gelukkig hebben ze nog wel kamers bij het guesthouse. We betalen 1,200 bath (25 EUR) wat erg veel is voor een relatief kleine kamer. Maar de kamers zijn op Koh Phi Phi nou eenmaal duurder, omdat het er zo toeristisch is. In vergelijking: op Koh Phayam betaalde we voor een eigen bungalow op het strand 600 baht.

Op het eiland lopen (lees: stevig klimmen) we eerst naar het viewpoint wat een prachtig zicht geeft over het eiland. Het eiland bestaat eigenlijk uit twee bergachtige eilandjes die aan elkaar zitten door middel van een zandvlakte. Gigantisch mooi! Aan een boom bij het viewpoint hangt een foto van enkele uren na de tsunami. Kippenvel krijg ik telkens bij het aangezicht en de gedachte. Het is duidelijk te zien wat voor schade de tsunami heeft aangericht aan dit paradijs. De gehele zandvlakte stond eerst vol met palmbomen, maar tegenwoordig is daar maar een derde van over. Daarnaast zijn veel resorts letterlijk 'kopje onder gegaan'. Op sommige plaatsen voel je het verdriet van de eilandbewoners, maar we besluiten er niet over te beginnen. Niet hier, niet op Koh Phayam, niet op Koh Lanta. Allemaal getroffen door de tsunami, maar we willen geen zout in open wonden strooien.

Na genoten te hebben van 1 van mijn beste viewpoints ooit keren we terug naar het dorp op de zandvlakte. Voor de mensen die echt denken dat Koh Phi Phi een paradijs is, moet ik jullie teleurstellen. Het was een paradijs. Een paradijs dat 30 jaar geleden zijn ziel heeft verkocht aan het toerisme (en een deel van z'n ziel heeft verloren door de tsunami). Tegenwoordig is de zandvlakte gevuld met resorts, winkeltjes, barretjes en reisbureau's. Niet voor niets noemt men het dorp Ton Sai village, wat letterlijk betekent: Toeristen Dorp. Ach, ik ben het al gewend in Thailand. Maar stiekem baal ik ervan dat Thailand niet authentiek wil blijven. Dat alles overboord moet voor het toerisme! Er komt een dag dat een deel van de toeristen een andere bestemming uitzoekt, want dit land gaat meer en meer op de Spaanse costa's lijken. Zo, dat is eruit :).

Op Phi Phi (Don) moeten we wel een boottocht boeken die een bezoek brengt aan het kleinere zusje: Koh Phi Phi Ley. Samen met twaalf anderen vertrekken we met een longtailboot naar sharkpoint. Geen haaien ditmaal, dus snel door. De volgende locatie is een immens mooie lagoon. Je bent vrijwel volledig omringd door honderdmeters hoge kalksteenrotsen, terwijl je zelf ronddobbert in een azuurblauwe lagoon met een witte zandbodem. Genieten pur sang. En gelukkig kunnen en mogen ze hier niets bebouwen voor het toerisme. Die gedachte stelt me gerust. De volgende locatie is het beroemde strand van de film ''The Beach'' met Leonardo DiCaprio. Ik geloof dat het een prachtige locatie is, als je de 250 toeristen en tientallen boten wegdenkt. Misschien de volgende keer maar overnachten in het kleine tentenkampje op het eiland.
We keren terug naar P.P. Don, maar niet voordat we een stop hebben gemaakt bij Monkey Beach. Een klein strandje (bij eb) waar tientallen apen gretig zitten te wachten op de toeristen met fruit en brood. Leuk om te zien. Des te leuker als 1 van de apen een duik neemt in het zeewater vlak naast Amber. Een gezicht dat boekdelen spreekt!
Hierna keren we terug naar het 'hoofdeiland' waar we vrijwel alle mensen lossen, omdat ze een halve dag hebben geboekt. We blijven over met de gezelligste Engelse lui: Andy, Henry & Milly. De longtailboot brengt ons eerst naar Bamboo Island. Opnieuw een spectaculaire snorkellocatie, waar ik zelfs een aantal nieuwe vissoorten zie. Na wat verse ananas gaan we onder het genot van een regenbui door naar Mosquito Island. Hier genieten Milly & Amber van de drie gillende keukenmeiden in het water. De kapitein gooit namelijk de overgebleven lunch in het water, net naast ons spartelende mannen. De honderden tropische vissen schieten van alle kant op de rijst af, zonder enig zicht te houden op mij (arm kind) in het water. Na deze prachtige snorkellocatie's is het ook voor ons tijd om terug te keren. Wel besluiten we de 3 Engelsen vanavond te ontmoeten voor het avondeten. Eenmaal 's avonds genieten we eerst van een heerlijke pizza. Tegen 21:00 uur nemen ze ons mee op de FREE BUCKET TOUR. Bijna alle barretjes op het eiland delen flyers uit, waarmee je op een bepaald tijdstip op de avond een gratis emmertje met rum/cola of vodka/cola kan halen. Eerst verzamelen we alle flyers, dan maken we een barplanning. Amber vindt de buckets met Sam Song (goedkope rum) niet te drinken en houdt het bij water. Ik laat mij de gratis buckets goed smaken. Na drie buckets zoeken we verstandig ons bed op.

De volgende dag doen we het rustig aan. We slapen lang uit, ontbijten wat, lopen wat winkeltjes af, gaan heel even naar het strand, tot de regen weer begint om 15:00 uur. We mogen onderhand wel concluderen dat het regenseizoen dit jaar iets te vroeg van start is gegaan. Normaal begint het moessonseizoen pas na Thais nieuwjaar (Songkran): 13 april.
's Avonds eten we weer wat met de Engelsen en spreken we af om een afscheidsdrankje (bucket) te doen, omdat we de volgende dag vroeg de boot nemen naar Phuket. Helaas lukt het mij niet om het bij 1 bucket te houden, waardoor ik (met bodypaint op mijn gezicht) om 3:30 uur strompelend de kamer binnen kom lopen, waar Amber al lief ligt te slapen. Sorry schatje!

Dag 77 - De Kater Komt Later...

[Amber] De wekker gaat vroeg en Rowdy heeft een hoop auw in zijn hoofd. Geheel terecht als je het mij vraagt en daarom hoeven jullie ook geen medelijden te heben. We nemen de boot naar Phuket (vaste land) en vanuit daar pakken we een bus naar Phang Nga.
Eenmaal de spullen te hebben afgedropt in een guesthouse gaan we op zoek naar een reisbureau om een boottocht te boeken voor de volgende dag. Dit keer gaan we naar de baai van Phang Nga met het welbekende 'James Bond Island', waar de film 'The Man With The Golden Gun' is opgenomen. Het grappige is dat ze in het reisbureau een heel appart huisdier hebben, al hebben we dit vaker in Thailand gezien, namelijk een eekhoorn. Het beestje heeft een halsband en alles!
We zoeken het internetcafe op en zitten tussen allemaal gamende jongeren. Ze spelen bijna allemaal hetzelfde spelletje en zitten dus regelmatig naar elkaar te roepen. Gezellig hoor! Na een uur valt de stroom uit en houden we het voor gezien.

Dag 78 - Phang Nga Bay

Vandaag worden we, samen met 4 Spanjaarden, vanuit het guesthouse opgehaald voor de boottrip. Eenmaal op de longtailboat varen we eerst langs/door de mangrove. Prachtig, maar dit gaat helaas na 20 minuten een beetje vervelen. We varen verder de baai in en vanuit het water reizen er enorme (kalksteen)rotsen omhoog. Het is een geweldig gezicht, maar ook dit hebben we op een gegeven moment wel gezien! We stoppen op een ministrandje waar we een grot in kunnen. Al ben ik er niet gerust op. Binnen is het super donker en we hebben niet veel aan de zaklampen die we mee hebben gekregen. Het zijn enorme dingen maar geven bijna geen licht. Aan het einde zien we het daglicht weer. Er blijkt een prachtige lagoon te liggen aan de andere kant van de grot. We lopen terug en eten de lunch en zwemmen nog wat. De lunch bestaat weer eens uit fried rice met kip, wat een beetje droog gaat smaken na een tijdje. Gelukkig zijn we goed voorbereid en hebben we Pringels en Oreo's bij ons. Dit hebben we na een tijdje voor elke bus/boot/treinreis in onze tas zitten en is altijd van pas gekomen!
Als we weer vertrekken is het wachten op de Spanjaarden typisch een gevalletje van: Mañana Mañana. We varen door naar James Bond Island waar het een drukte van jewelste is. Het stikt er van de toeristen. Het had zo mooi kunnen zijn, maar ook dit heeft zijn glans verloren door het toerisme. Zeker als er op het strand een heleboel souvenirwinkeltjes zitten. We lopen na een half uurtje terug naar de longtailboat. En weer is het wachten op de Spanjaarden. Rowdy en ik geinen wat dat ze een siesta aan het houden zijn onder een boom. Uiteindelijk vraagt de man van de boot of Rowdy ze wil gaan zoeken. Hij vindt ze hangend onder een boom... ons punt precies. We maken nog een stop bij een Islamitsch vissersdorpje wat gebouwd is op het water. Van een afstandje ziet het er mooi uit, al die huisjes op palen boven het water. Als we van de boot gaan is het al helemaal verpest. Ook hier zien we alleen maar winkeltjes voor de toeristen. We lopen wat maar houden het snel voorgezien. Troep! We pikken op de terugweg een aantal Thai op en varen terug.

Dag 79 & 80 - Scooterrrr

Wat een heerlijke dag in Phang Nga! We gaan steeds meer van deze niet-toeristische regio houden. Vandaag huren we een scooter, waarmee we de omgeving gaan verkennen. We bezoeken twee prachtige natuurparken met verschillende watervalletjes. Het is genieten aangezien we vaak de enige toeristen in het park zijn. De Thai lachen vriendelijk naar ons en zeggen altijd gedag. Heerlijk! De prachtige plattelandswegen naar de parken leidden ons langs kleine dorpjes, bossen met rubberbomen en prachtige natuurlandschappen. Onderweg brandt de felle zon op ons lichaam, maar de wind waait verkoelend door onze kleding. Iedere 5 minuten wordt er 'Hello' naar ons geroepen door de locals.

Ook rijden we langs Wat Thame Suwamkhuna oftewel Monkey Cave. Er stikt er echt van de apen (300). We kunnen voor 30 Bath bananen kopen, maar ik voer ze niet. Ze zijn onwijs brutaal en zodra ze zien dat je bananen hebt, komen ze al op je af. Ik krijg er helemaal de kriebels van. We besluiten om terug te rijden naar het Phang Nga-stad. We (Rowdy) neemt nog ergens een afslag en we komen bij een Chinese tempel aan. Er staan allerlei rare beelden in de 'tempeltuin'. Aan de ene kant de beesten van het Chinese jaar, aan de andere kant allerlei vreemde mannetjes. We zien een grote draak, die we door kunnen lopen. Aan de andere kant van de draak lopen we door een gedeelte, wat het lijkt de hel moet voorstellen. Het ziet er een beetje luguber uit allemaal. Er zijn vreemde 'wezens' die mannetjes op allerlei manieren martelen en doden. Niet helemaal mijn 'ding' dus. We lopen snel dit gedeelte uit en zien verderop een monnik ananassen snijden voor de apen. Deze zijn een stuk minder brutaal en gaan zelfs weg als je dichterbij komt. Prima afsluiter voor een prachtige dag!

Ook de volgende dag huren we een scooter en rijden naar een van de parken om een duik te nemen! Heerlijk afkoelen met knibbelende visjes aan je voeten. Gratis en voor niets! Verder hebben we heel hard aan de blog gewerkt.


Zo dat waren de afgelopen weken. In de laatste blog zullen we onze hoogte- en dieptepunten uiteenzetten. En is het tijd voor de 'records'!

Liefs Rowdy en Amber


NB. Het laatste nieuws dat we zojuist doorkrijgen is dat de noodtoestand is uitgeroepen in Bangkok. Aanstaande maandag vertrekken we naar Bangkok, dus dat wordt goed het nieuws blijven volgen. Als ze maar niet weer het vliegveld gaan bezetten!

Foto's: http://www.facebook.com/album.php?aid=2035752&id=1096405621&l=19c6e02f1c